رژه یکی از بیخودترین بخش های سربازی محسوب میشه. حتما رژه نیروهای مسلح رو در تلویزیون دیدین. هفته اول آموزشی بودیم که جناب سروان فلانی (اسم نمیارم ، از اسرار پادگانه) ما رو برای رژه برد. نحوه کار چنین بود که باید به جلو می رفتیم و با فرمان گردان حرکات مختلف رژه رو انجام می دادیم که بیشتر به بالا آوردن پای چپ مربوط می شد. قبل از اینکه بیشتر بحث رو ادامه بدم یه نصیحت دارم. جوگیر نشید و پاهای خودتون رو به زمین نکوبید و گرنه مشکلات زیادی از جمله کمر درد و خطر سنبل خان شدن (!) شما رو تهدید می کنه. من به دلیل رژه بدی که داستم به همراه چند نفر دیگه پاطلایی شدم . پاطلایی به کسانی گفته میشه که توانایی رژه خوب رو ندارند و معمولا به ته صف میرن. چون وقتی جلوی یه مقام مهم قراره رژه برین ، صف اول بیشتر به چشم میان.
رژه به دو صورت می رفتیم. اولیش همین رژه عادی خودمونه که شما قدم می زنید و فرمانده هر از چند گاهی میگه پیش! (که در این حالت پای چپ رو بالا میارین و می کوبید زمین ) البته تو بعضی جاها مثل پادگان ما به جای کلمه "پیش" از کلمه "خبر!" استفاده می کنند . رژه رو باید همینطور ادامه بدین تا به جایگاه برسید . جایگاه جایی هست که فرماندهان ارشد (میتونه گروهبان پادگان شما باشه تا رهبر کشور) اونجا ایستادن و سان می بینند. سان دیدن همون نظاره کردن سربازان هست که معمولا دست فرمانده مذکور روی شقیقه اش هست (سلام نظامی) .
رژه دیگه ای ما داشتیم که به نام "دوی نظامی" هم معروف بود. اینو نمیدونم چطور توصیف کنم ولی خیلی طاقت فرسا بود. به حالت درجا باید می دویدین و در قدم چهارم ، یک پرش محکم روی پاتون انجام می دادین و در همون حال آواز ملی و مذهبی می خوندین (برای ما سرود نام جاوید وطن بود)
کار هر روز ما همین بود. فرمانده ها همونطور که قبلا گفتم (گفتم دیگه؟) خیلی روی رژه حساس هستند چون با هم کل کل دارند سر اول شدن. بخاطر همین کافیه شما در رژه ریدمان کنید یا فرمانده ارشد تو صبحگاه با بلندگو بگه نمیخواد رژه برین! همین دلیل خوبیه که فرمانده شما ، دهن شما رو صاف کنه !
این رژه دوم رو بعنوان تنبیه ما هم استفاده می کردند! (درباره تنبیه بعدا بیشتر میگم)
نتیجه :
رژه روی درجه تاثیری نداره ، زیاد به خاطرش خودتون رو درگیر نکنید. نمیگم بیخیال باشید ولی اگه چاق هستین و نمیتونید رژه برین کاری کنید که پاطلایی بشین. من رو بخاطر اینکه رژه ام خوب نبود ، همیشه نگهبان آسایشگاه می گذاشتن. درسته نگهبانی آدم رو اذیت می کنه ولی اینکه تو آسایشگاه قدم بزنی بهتر از اینه که بدنت رو به باد بدی تو رژه !
تصمیم با خودتونه !
درباره این سایت